Sleeping in the clouds

The near 4000-meter high peaks of Niğde's Aladağlar Mountains offer visitors the thrill of a lifetime.

When I stop to think about it, a thrill goes through me as I realize that I have embarked on the most important mission in my life. I think, too, about how the bags that have come 90 kilometers piled randomly on the top of the minibus were handed down, one by one, all amidst great merriment. Some fifty novice mountain climbers are standing at the side of the asphalt road that ends at Demirkazık, the last village before the mountain. And I’m one of them. Things we’d contented ourselves with only hearing about until today are upon us now in all their reality. And the sharp wind and hot sun mean that these city kids, who’ve never been up this high before, are going to be in for an even bigger surprise as the altitude increases. A bit of dizziness, perhaps some slight nausea. But if we sleep up here one night, it’ll all pass. Or so we’ve heard…

TRAVELING BY MOUNTAIN TRAIN
We are waiting for the tractors, ‘mountain trains’ to us, which we’ve been told have set out from the village. Facing us is a very long and high mass that reveals, merely by the black spots that appear here and there on its sheer north walls, that it is actually made of rock. The highest peak (Demirkazık, 3756m), which we have heard reveals itself only rarely in the winter months, crowns the northern region, hidden behind a storm-woven veil, exactly as we’ve been told it would. Alaca (3588m) and Kaldı (3736 m), the stellar peaks of the southern region where we are headed, gleam brightly with the masses of unsullied snow on their sunlit southern slopes. These details remain indelible in my mind despite the passage of close to ten years and dozens of climbs made here and in other regions of Turkey. The Yıldız Technical University Mountaineering Club is about to set up its winter training camp. The air is cold, the sun is shining brightly and the village is high. As for us, we have just seen the first real mountain of our lives, and fear mingles with awe... Opposite us is the Aladağlar Range.

A CLIMBING GARDEN
A world famous national park hundreds of square kilometers in area, stretching from Niğde to Kayseri and all the way to Adana in the other direction; a ‘climbing garden’, an important plant area (IPA) and a bird watching area to boot. Although Kayseri Airport may be preferable for reaching the mountain, we must emphasize that the climbs start from the center at Niğde.

As far as mountaineers are concerned, the region can be said to be divided basically into four: North, South, Seven Lakes and Torasan. The first three are the frequently visited spots with the most popular summits and sheer walls of rock.

The Aladağlar Mountains are a vast and ecologically sensitive area where everybody can create his own adventure, from experienced mountain climbers who want to organize their own climbs to holidaymakers who want to enjoy their annual leave at the heights amidst endemic species and peace and quiet. An area famous not only for its climbs but also for its long hikes in the adjoining areas, one of the most important of which is the Trans Aladağlar hike that starts from the boundary of Niğde province and ends at Kapuzbaşı Waterfall on the Kayseri province line.

GOING AGAINST GRAVITY
Coming back here after so many years is different, of course. You go to the valleys, the gorges, the summits as if you’re returning to a friend’s home visited often over a lifetime and remembered with affection. Even if fog blankets the valleys, you can still walk, knowing but not seeing where you’re going. The initial fear of hunger and catching cold gives way to ideas of how to organize climbs sans tent and sleeping bag so as to carry less baggage. After the hiking routes that stretch horizontally for hours, planning begins of vertical routes that take you upwards against the force of gravity. Training groups of tens of persons are superseded by climbing groups of two or three loyal friends. Teams of friends who understand each other without speaking, happy to be in pursuit of the same silence, the same cold, the same peak.

APPROACHING THE MOUNTAIN
The vast landscape over which the range is spread means that you must decide first of all which valley system your route is going to take. Like the hundreds of routes descriptions of which you can find in the guidebooks at Aladağlar, there are also hundreds of routes that have never been tried, either because of technical difficulty or because they are too long. And this is why the area is known with good reason as a ‘climbing garden’.
It is common practice here for the villagers to use their tractors transport the mountaineers to the place where they are going to start their climb. This service eliminates the need for hiking on the long, hot dirt roads in summer or trudging in the harsh wind through deep snow in winter and enables the climbers to conserve their time and energy for the actual ascent. For the villagers it is a source of income, albeit small, outside their normal activities.

SHEDDING WEIGHT
When you pack in the same bag all the technical equipment that will enable you to climb safely along with the requisite gear for comfort and keeping warm, we’re talking about a load of at least 25 kilos. In other words, it is recommendable that you rent a mule, or double the time you set aside for reaching the bottom of your route. It’s for this reason that as the years passed and the routes increased in technical difficulty, people went over to smaller, lighter and, inevitably, more expensive gear. To increase speed you might even forego carrying some of these things altogether. On advanced level technical climbs sleeping bags and tents have started to head the list of things to be left at home because they are heavy and take up a lot of room.

SLEEPING AT THE SUMMIT
Waving at airplanes, the thrill of experiencing the void, hundreds of kilometers of solitude, a profound silence not felt anywhere else, the quest for inner peace, philosophizing, blackberry picking, a picnic, an annual holiday… These are just a few of the reasons for going to the mountains. Each one an adventure in itself, each one one of the biggest thrills a person can experience in which he can test his own limits. And what about sleeping? Can that be an adventure in its own right? What do you say?

Mountain climbing is a thrill that begins the minute you put down your name and join the club. Something that’s different every time you do it. With new things to see and learn each time as if for the first time. Not just an adventure fraught with danger but a cultural bond that can reduce thousands of kilometers to naught. That enables you to understand those who reach the top and those who don’t. To sleep, shivering, at the summit for the sake of a single photograph...

This article was published in Turkish Airline's inflight magazine Skylife on September 2007.

Bulutlarda uyumak

Niğde Aladağlar'ın dört bin metreye dayanan dorukları ziyaretçilerine bir yaşamda sadece bir kez yaşanabilecek heyecanlar sunuyor.

Düşünüyorum da… Aklıma ilk gelen, hayatımızın en önemli işine başlamış olmanın heyecanı. Bir de tesadüflere bağlanmış şekilde 90 kilometre boyunca minibüsün tepesinde gelmiş çantaların nasıl indirildiği; elden ele, neşeyle. Elli kadar acemi dağcı, dağa en yakın yerleşim olan Demirkazık Köyü'nde biten asfalt yolun kenarında duruyor. Ve ben onlardan biriyim. O güne kadar sadece duymuş olmakla yetindiğimiz şeyler, şimdi tüm gerçekliğiyle karşımızda. Keskin rüzgâr ve kızgın güneş, daha önce hiç bu kadar yükseklere çıkmamış şehir çocuklarını daha da şaşırtacak irtifa arttıkça. Biraz baş dönecek, belki hafif bir bulantı olacak. Ama duyduğumuza göre bir gece uyursak yukarılarda, hepsi geçiverecek...

DAĞ TRENİYLE YOLCULUK
Köyden yola çıkmış olduğunu öğrendiğimiz traktörleri, aramızdaki tabiriyle 'dağ trenlerini' bekliyoruz. Sadece sert kuzey duvarlarında yer yer görülebilen, siyah lekeleriyle aslında kayadan ibaret olduğunu belli eden upuzun ve yüksek bir kütleyle karşı karşıyayız. Kış aylarında nadiren kendini gösterdiğini duymuş olduğumuz en yüksek zirve (Demirkazık, 3756 metre) aynı bize anlatıldığı gibi fırtınalardan dokunmuş bir peçenin ardına gizlenmiş, kuzey bölgesinin tahtında oturuyor. Ancak bizim gideceğimiz güney bölgesinin yıldızları Alaca (3588 metre) ve Kaldı (3736 metre) güneşe bakan güney yamaçlarındaki pürüzsüz kar kütleleriyle pırıl pırıl parlıyorlar.

Aradan geçen yaklaşık on bir yıla, ülkenin başka bölgelerinde ve buralarda yapılan düzinelerce tırmanışa rağmen unutulmamış detaylar bunlar… Yıldız Teknik Üniversitesi Dağcılık Kulübü'nün kış temel eğitim kampı başlamak üzere. Hava soğuk, güneş parlıyor ve köy yüksek. Bizse hayatımızın ilk gerçek dağını görmüşüz, korku ve hayranlık birbirine karışıyor... Karşımızda, Aladağlar Silsilesi.

BİR TIRMANIŞ BAHÇESİ
Niğde'den Kayseri'ye ve diğer ucu da Adana'ya varan etekleriyle yüzlerce kilometrekarelik bir alana yayılan dünyaca ünlü milli park; bir tırmanış bahçesi, önemli bitki bölgesi (ÖBB) ve kuş gözlem alanı. Dağa ulaşmak için Kayseri Havaalanı da tercih edilebilse de, tırmanışların başladığı merkezin Niğde olduğunu vurgulamak gerekir.

Dağcılar açısından bölgenin temelde dörde ayrıldığı söylenebilir: Kuzey, Güney, Yedigöller ve Torasan. Bunlardan ilk üçü sıkça ziyaret edilen, en popüler zirveleri ve kaya duvarlarını barındıran yerler.

Tırmanış tecrübesi olan ve kendi organizasyonunu yapmak isteyen dağcılardan, yıllık izinlerini yükseklerde endemik türler ve sessizlik içinde geçirmek isteyen tatilcilere kadar uzanan geniş bir yelpazede, herkesin kendi macerasını yaratabileceği oldukça geniş ve ekolojik olarak hassas bir bölge Aladağlar. Sadece tırmanışla değil, bölgeleri birbirine bağlayan uzun yürüyüşleriyle de meşhur, bunlardan en önemlisi Niğde sınırlarından başlayıp Kayseri il sınırlarındaki Kapuzbaşı Şelaleleri'nde sona eren Trans Aladağlar yürüyüşü.

YERÇEKİMİNE KARŞI
Yıllar sonra yine buralara gelmek bir başka oluyor tabi, ömrün boyunca ziyaret ettiğin ve muhabbetine doyamadığın dostunun evine geliyor gibi gidiyorsun zirvelere, vadilere, boyunlara. Vadilerini sis etekleri kapatsa da sen gene de yürüyebiliyorsun nereye gittiğini bilerek, ama görmeden. İlk günlerdeki aç kalma ve üşüme korkusu yerini, daha hafif çantalar taşımak için çadırsız ve uyku tulumsuz tırmanışlar düzenleme fikrine bırakıyor. Artık saatlerce yatay uzanan yürüyüş rotalarından, sizi doğrudan yerçekimine karşı yükselten dikey rota planları yapılmaya başlanıyor. Onlarca kişiden oluşan eğitim toplulukları yerlerini iki-üç vefalı dosttan oluşan tırmanış ekiplerine bırakıyor. Aynı sessizliğin, aynı soğuğun ve aynı doruğun peşinde olmaktan mutlu, konuşmadan anlaşan dostlardan oluşan ekiplere.

DAĞA YAKLAŞIRKEN
Silsilenin yayılmış olduğu geniş coğrafya öncelikle rotanıza hangi vadi sistemlerini izleyerek çıkacağınıza karar vermenizi gerektiriyor.
Aladağlar'da rehber kitaplardan da tariflerini bulabileceğiniz yüzlerce rota olduğu gibi, bir o kadar; uzaklıkları ya da teknik zorlukları sebebiyle çıkılmamış rotalar da bulunuyor. Bölgenin 'tırmanış bahçesi' tanımlamasını hakkıyla taşıyor olmasının sebebi de işte bu... Buralarda, köylülerin traktörleriyle dağcıları tırmanışın başlayacağı noktalara taşımaları oldukça yaygın bir uygulama. Yaz aylarında kavurucu uzun toprak yollardan, kışın ise kuvvetli rüzgâra karşı karda bata çıka yapılacak yürüyüşleri ortadan kaldıran bu hizmet, dağcıların tırmanışları için harcayacakları enerji ve zamandan tasarruf etmelerini sağlıyor. Köylüler içinse günlük faaliyetleri dışında ufak da olsa bir ek kazanç demek.

ÇOK DAHA HAFİF OLMAK
Konfor için gerekli ve sizi sıcak tutacak malzemelerle birlikte, güvenli bir şekilde tırmanmanızı sağlayacak teknik malzemeleri aynı çantada buluşturduğunuzda, en az 25 kilo çeken bir yükten bahsedebiliriz. Yani bir katır kiralamanız ya da rotanızın dibine ulaşım için ayırdığınız süreyi iki katına çıkarmanız önerilebilir. İşte bu nedenle seneler ilerledikçe ve rotaların teknik zorluk dereceleri arttıkça daha küçük, daha hafif ve daha pahalı malzemelere geçilir. Hatta hızı artırmak için bunların bazılarını taşımaktan vazgeçildiği bile olur. İleri seviyedeki teknik tırmanışlarda, kapladıkları yer ve ağırlıkları sebebiyle uyku tulumu ve çadır evde bırakılacaklar listesinde ilk sırada yer almaya başlar.

ZİRVEDEKİ UYKU
Uçaklara el sallamak, boşluk hissinin heyecanı, yüz kilometreler boyunca uzanan yalnızlık, başka hiçbir yerde duyulamayacak derinlikteki sessizlik, huzur arayışı, felsefe, böğürtlen toplamak, piknik veya yıllık izin… Dağda olmak için seçilebilecek sebeplerden sadece birkaçı. Her biri kendi içinde bir macera, her biri kişinin belki de kendi sınırlarını zorlayarak yaşadığı en büyük heyecanlardan. Peki ya uyumak? Ne dersiniz kendi başına bir macera olabilir mi?..

Kulübe kayıt imzasını attığınız andan başlayan bir heyecandır dağcılık. Her defasında yeni bir yüzle karşınıza çıkan. Her defasında ilk defa gördüğünüz ve öğrendiğiniz bir şeyler barındıran. Tehlikeli bir macera değil sadece, binlerce kilometreyi sıfırlayan bir kültürel bağ. Yükseklere çıkanları ve çıkmayanları anlamanızı sağlayan. Bir kare fotoğraf için titreyerek zirvede uyumaktır...

Bu gezi yazısı, THY'nin Skylife dergisi Eylül 2007 tarihli sayısında yayımlanmıştır.